Manćinijeva Italija, od najskuplje plaćenih gledalaca Svetskog prvenstva, do vladara Evrope

Fudbaleri Italije novi su vladari Evrope!

Činjenica koja će naredne tri godine odzvanjati evropskim kontinentom i koja će svaki put kad se izgovori zadavati još veći bol navijačima Engleske, koji su planirali da u nedelju uveče ispred "Vemblija" prirede veliko slavlje u slavu "povratka fudbala kući". Ali, trofej je na kraju iz Londona morao da bude preseljen u Rim, jer tamo se u ovom trenutku igra najbolji i najlepši fudbal na kontinentu.

A pre samo tri godine ovaj scenario je izgledao toliko nerealno.

Tog 11. jula 2018. godine reprezentativci Engleske su se pripremali za polufinalni meč Svetskog prvenstva u Rusiji protiv Hrvatske, puni istog ovog entuzijazma kao i sinoć, dok su igrači Italije sedeli u svojim domovima čekajući da vide kakvi su planovi novopostavljenog selektora Roberta Manćinja, koji je samo mesec ili dva dana pre toga preuzeo selekciju koja je bila na dnu. Ne, nije ta konstatacija ni u kom slučaju preoštra, jer za fudbalsku velesilu takvog renomea, činjenica da se prvi put od 1958. godine nisu plasirali na Mondijal, bila je podjednako bolna kao i za Ostrvljane taj poraz na "Lužnjikiju" od kasnijeg vicešampiona sveta (1:2).

Ali, bio je to uspeh za Engleze, bili su među četiri najkvalitetnije svetske ekipe, pa ni poraz od Belgije (2:0) u meču za treće mesto nije umanjio euforiju pred nastupajuće Evropsko prvenstvo, čiji je finalni susret zakazan u Londonu. I to na čuvenom "Vembliju" simbolu najvećeg uspeha engleskog nacionalnog tima, na kojem su 1966. godine osvojili titulu svetskog šampiona.

tanjug/Paul Ellis/Pool via AP

I tako, vreme je prolazilo, igrale su se kvalifikacije za EP, pa onda Liga nacija, u kojoj je Engleska osvojila treće mesto, dok se u Italiji i dalje pratilo šta to radi večito osporavani Roberto Manćini.

Bile su te 2019. i 2020. godina to reprezentacije koje nisu iz istih vrednosnih kategorija. Englezi su bili moćni, sigurni, tim koji ume da igra na rezultat, pa makar i ako to značilo da se odreknu svog identiteta u vidu napadačkog fudbala, dok su Italijani bili selekcija koja raste i koja počinje da liči "na nešto ozbiljno", mnogo drugačije od onoga na šta su nas "azuri" navikli. Bez odugovlačenja vremena, bez isključivo defanzivnih apsiracija, što im je donelo seriju od neverovatne 33 utakmice bez poraza. Korak po korak do finala, gde su na taj spisak upislai još jednu reckicu.

Sticajem okolnosti, finalni meč je odigran baš 11. jula, na trogodišnjicu bolnog poraza Engleske od Hrvatske u Rusiji, ali na Ostrvu su verovali da su potpuno sazreli, da na njihovom nacionalnom stadinu ništa ne može da ih zaustavi na putu do prvog trofeja u Evropi. Poveli su rano, narednih desetak minuta nastavili da pritiskaju rivala u nameri da ga pregaze, a kad su videli da to ne mogu, jednostavno su se povukli.

I to, pred svojim navijačima, na svom "Vembliju" ispred kojeg se nalazi statua legendarnog kapitena reprezentacije i Vest Hema, Bobija Mura, koji drži šampionski pehar sa Mondijala 1966. godine i koji treba da asocira na pobednički mentalitet ove ekipe. Nije to nešto čime selektor Gareta Sautgejt može da se ponosi.

Ne može da bude ponosan ni na svoje izmene tokom finalnog meča, a pogotovo ne na izbor igrača koji će šutirati penale. Gurnuo je u vatru potpuno nepripremljene mlade igrače poput Rašforda, Sanča i Sake, koji nisu izdržali pritisak i na kraju su, bukvalno, u penal završnici poklonili pobedu rivalu, koji ju je i više zaslužio.

Roberto Manćiniji je pokazao i dokazao da za svega tri godine uz dobar i kvalitetan rad može da se napravi vrhunski rezultat, dok će Garet Sautgejt, pored onog svog promašenog jedanaesterca iz četvtfinala Evropskog prvenstva 1996. godine protiv Nemačke, još dugo sanjati nova tri šuta sa "bele tačke. Istina, nije ih on promašio, ali je direktan krivac zašto je do toga došlo.