Treće reizdanje "Nišvila", knjige po kojoj je poznatiji džez festival dobio ime, a koja je svom autoru donela titulu "srpskog Bukovskog"

Knjiga pripovedaka "Nišvil" Zorana Ćirića, za koju su kritičari pisali da je prevratnička knjiga novije srpske književnosti, po kojoj se najupečatljivije pamte ratne devedesete, ovih dana je doživela treće reizdanje, što je već samo po sebi kuriozitet kada se radi o knjigama priča.  

Knjiga "Nišvil", po kojoj je ime dobio i najpoznatiji džez festival u Srbiji, svom autoru je donela titulu "srpskog Bukovskog".

"U vreme kada se prvi put pojavio, daleke a bliske 1994, "Nišvil" je zbog svoje žestoke hardkor estetike prožete zaumnim humorom i rokenrol mitologijom, u književnom establišmentu izazvao pravi šok - knjiga je maltene tretirana kao pornografski skandal. Upravo takva histerična reakcija je, zapravo, značajno pomogla da `Nišvil` vrlo brzo zadobije kultni status kod onih koji nisu robovali nikakvom akademizmu", navodi autor.

Privatna arhiva

I danas vrlo disonatno, pa i hrabro, zvuče pohvale nekih od najcenjenijih ovdašnjih književnika.  Vojislav Despotov je Ćirića označio "vodećim proznim piscem ne samo svoje generacije", ističući beskompromisni urbani senzibilitet dotad nezabeležen u srpskoj književnosti, dok je David Albahari, naglašavjući raznovrsnost pripovedačkih tehnika i stilsku koliko i tematsku svežinu, "Nišvil" proglasio za knjigu godine.   

O stepenu uzavrelih strasti veoma slikovito svedoči tekst filmskog režisera Dinka Tucakovića objavljen u "Borbi", a koji počinje rečenicom: "`Nišvil` je doslovno pesnica u glavu srpskom literarnom establišmentu, poludirekt sa juga Srbije iz kojeg su dolazili najslavniji domaći bokseri."

Moglo bi se navesti da je najprecizniji rezime čitavog "slučaja" dao znameniti Bogdan Tirnanić, koji je u "Politici" napisao: "Obaveštavam čitaoce da Niš više ne postoji. Na mestu gde se nekada taj grad nalazio iznikao je Nišvil, mitski prostor Univerzalne Palanke, veliki polis turbo-folk utopije o kome piše Zoran Ćirić, jedna od najosobenijih ličnosti novije srpske proze, čovek koji je na vreme shvatio da je autsajderstvo (naša) sudbina."

Zastupljen u više antologija savremene srpske proze i poezije, Zoran Ćirić je i dobitnik nagrade Branko Radičević 1990. godine za zbirku poezije "Rio Bravo", dok je za roman "Hobo" dobio nagradu fonda Borislav Pekić, Ninovu nagradu za najbolji roman 2001. godine, kao i nagradu Narodne biblioteke Srbije za najčitaniju knjigu 2002. godine.